Poelenburgers In Beeld – Ebru

In blog door de redactie op 7 november 2019, 14:13

Initiatief waarin portretten van Poelenburgers worden gedeeld. Om de verhalen en mensen uit de wijk te leren kennen. Vandaag: Ebru, de trotse eigenaar van Ebru’s hairstudio!  –  Joke

7 november 2019


POELENBURGERS IN BEELD – EBRU

Ik heb mezelf echt moeten bewijzen. In 2015 opende ik mijn zaak in Poelenburg en ik merkte dat er veel verkeerde dingen over mij werden gedacht. Een vrouw alleen die een zaak opent? Hoe kan dat? Hoe komt ze aan dat geld? Ik werd van allerlei dingen beschuldigd. Maar ik heb doorgezet. Ik heb deze gedachten uit de hoofden van de mensen kunnen verwijderen door te laten zien wat ik doe. Ik ben een hardwerkende vrouw, die door jarenlang te sparen dit voor elkaar heeft kunnen krijgen.
Ik ben opgegroeid in Amersfoort en heb een diploma handel en administratie. Ik heb op allerlei plekken gewerkt. Uiteindelijk werkte ik in een tandartspraktijk, waar een strenge vrouw werkte. Ik moest alle klusjes opknappen, zoals buiten de bladeren verwijderen. Toen ik daar zat tussen de bladeren dacht ik bij mezelf: ‘Ebru, dit ben je niet.”
Ik ben gestopt met mijn werk en ben in Amsterdam stage gaan lopen bij verschillende kappers. Voor €35 per dag stagevergoeding heb ik alles geleerd wat ik moest leren. Ook volg ik elk jaar cursussen om mijn aanbod te vergroten. Door het netwerk dat ik had opgebouwd leerde ik dat ik in Poelenburg betaalbaar een zaak zou kunnen openen.

De meeste mensen komen hier ook om hun stress kwijt te raken. Iedere vrouw die hier komt, nodig ik als een vriendin naar binnen. En dat voelen ze. Ze weten dat als ze iets vertellen, dat het hier blijft. En alleen bij mij. Zo heb ik het hier opgebouwd. Ik hoor vaak terug: “Ebru, je hebt me echt geholpen. Door met jou te praten ben ik weer een stapje verder gekomen.” De vrouwen uit deze wijk hebben dat nodig. Turkse vrouwen, Irakese, Iraanse, ik kan ze goed begrijpen. Ze komen uit een gezin wat lijkt op het gezin waar ik vandaan kom. Je wordt gesloten opgevoed. En ik vraag ze: vertel eens, hoe gaat het? Dan hoor ik van hun problemen. Er word hier heel wat gehuild. Ik probeer te helpen en te wijzen op het positieve. Dat er altijd reden is om God dankbaar te zijn.

In de derde maand dat ik in Poelenburg werkte kwam er een klant binnen die vroeg: ‘heb je iets gezien?’ De straat was afgesloten en overal stond politie. Er was iemand neergeschoten. Ik dacht: dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik leerde dat in Poelenburg alles kan gebeuren. Ik besefte dat het ook onveilig kan zijn voor een vrouw alleen in een winkel. Ik besloot gewoon me op mijn eigen werk te blijven concentreren en me er niets van aan te trekken. Ik heb wel een camera opgehangen. En ik bid naar God. God beschermt mij. Er zijn momenten dat ik even bang ben. Dan doe ik de deur wel eens even op slot. Maar ik doe ‘m ook altijd weer open.

Ik heb zelf van jongs af aan heel veel meegemaakt. En dat heeft me sterker gemaakt. Ik weet altijd: er zijn ergere dingen. Ik heb bewezen dat ik met de kracht in mijn eigen hart alles kan. Je moet niet vechten met mensen, maar met jezelf. Als ik fouten maak of iets ergs meemaak, dan huil ik eerst een keer. Maar dan denk ik: ‘wat ga ik hier uit leren?’ En zo wordt ik steeds sterker.

Foto: Marieke Sloep
Tekst: Joke Drewes-Pleijsier
Initiatief: inloophuis De Bron

7 november 2019