Maal met een verhaal, thema “Verwachting!”
In blog door de redactie op 28 november 2017, 12:47
Een bijdrage van dhr. Anton Laan
28 november
Maal met een verhaal,thema “Verwachting!”
“Vol verwachting klopt ons hart. Het is weer zover.
Verwachtingen, in dit verband leek het mij een eenvoudige opgave. Een cadeautje van de Goede Sint, een zak snoep in de hand en het kind is tevreden. Zijn verwachtingen zijn vervuld, althans zijn kinderhand is gauw gevuld, maar ook weer snel leeg. Het leek mij een makkie om daarover te schrijven, maar nee! Er zijn ook veel andere verwachtingen die dieper gaan en het leven betreffen, ons geluk, onze toekomst.
Het bleek toch moeilijker te zijn dan ik dacht. Ik heb er dan ook denk ik een puinhoop van gemaakt. Ik verwacht dan ook dat U er niet veel van verwachten kan. Afijn, we wachten af. U kunt altijd nog weglopen. Kinderen hebben de toekomst, zij hebben nog een lang leven voor de boeg. Zij zijn vol verwachting wat of dit tranendal, dat wij aarde noemen, voor hen in petto zal hebben.
Verwachting, de grote concurrent hiervan is de teleurstelling. Gelukkig staat Verwachting niet alleen in deze strijd. Zij wordt ondersteund door vier machtige pijlers, nl Vertrouwen, Geloof, Hoop en Liefde. Verwachtingen en het vervullen hiervan kan lang duren, soms is het een kwestie van een lange adem.
Kinderen kijken vol vertrouwen en verwachting naar alles wat hen omringt, zelfs naar ons volwassenen, die hen zo vaak teleurstellen. Zij hebben het vermogen en de souplesse om er een betere wereld van te maken. Die opdracht zal zwaar zijn, want zij moeten verder bouwen op de puinhopen die wij ouderen hebben nagelaten, wij zijn slechte rentmeesters geweest van de aarde.
De eeuwige hoop echter van de volwassenen dat kinderen daarin kunnen slagen, moge blijken uit het volgende verhaal over verwachtingen opgediept uit mijn familiekroniek. Het is een lange adem-geschiedenis, want de veel belovende kinderen worden ook volwassenen. Toch is het een positief verhaal want zij zullen uiteindelijk slagen waarin wij ouderen bij talloze herhalingen hebben gefaald.
Goede verwachtingen
Enige honderden jaren geleden liep er een oude afgeleefde man door de West-Friese dreven. Hij had een leven vol ellende, oorlogen, radbraken en vierendelen achter de rug, zijn hoop, zijn verwachtingen, zijn vele malen de kop ingedrukt. Tijdens zijn moeizame wandeling kwam hij een groepje zingende kinderen tegen. Ondanks alles begonnen zijn ogen te stralen van vreugde en van nieuwe verwachtingen. En hij mompelde nauwelijks hoorbaar: nu geloof ik weer dat alles beter zal worden. Jullie zijn de nieuwe toekomst. De kinderen zeiden verbaasd tot elkaar die oude man gelooft echt dat wij de wereld kunnen verbeteren, laten wij beginnen en zijn verwachtingen niet beschamen.
Honderd jaar later liep er opnieuw een grijsaard over Gods wegen. Een leven vol ellende, strijd en vluchtelingenkampen met zich meedragend. Ook hij ontmoette op zijn weg een groep spelende kinderen. Voor hij van ellende in elkaar zakte stamelde hij nog: Kinderen, ik geloof dat het nu beter zal worden. Mijn vertrouwen, mijn verwachting groeit, stel mij niet teleur. Het is niet meer voor mij, het is jullie toekomst.
Ook deze kinderen zeiden tot elkaar. Hij gelooft het niet alleen, hij hoopt het ook dat wij er iets aan kunnen doen, laat ons actie ondernemen en zijn verwachtingen waarmaken.
Weer een eeuw later, wij schrijven nu 2017, loopt er regelmatig een wat oudere heer door Poelenburg, op zoek naar een Bron waar hij wat bij kan komen. Hij kijkt zorgelijk en loopt uiterst voorzichtig, want op elke hoek ligt er een vuilnisbelt en glasscherven zijn niet denkbeeldig. Hij is een generatiegenoot van Anne Frank, ja dat Joodse meisje waarnaar onze Oosterburen heel fijngevoelig een treinstel gaan noemen, en waar niemand nog fijngevoeliger vol verontwaardiging op reageert. De oudere man besefte pas 10 jaar na haar dood wat er met haar was gebeurd. Zijn verwachtingen werden op dat moment zwaar geschokt. Hij begon toen ook te begrijpen dat vele Nederlanders niet blij waren dat er nog Joden uit die Hel zijn teruggekeerd.
Hij heeft 11 september 2001 bewust meegemaakt, weliswaar op afstand, maar niet minder intens. Zijn verwachtingen op een betere wereld werden opnieuw zwaar op de proef gesteld. Toch wordt ook zijn tred wat lichter en breekt er een glimlach door als ook hij een groep kinderen tegenkomt. Er is wat veranderd, het zijn geen groepen witte kindertjes meer. Het multi-culturele is duidelijk zichtbaar, is de betere wereld nu toch begonnen. Bijna hardop mompelt hij, op jullie schouders rust een zware taak, maar ook een mooie. Ik geloof, ik hoop en verwacht dat jullie dit met veel liefde zullen klaarspelen, de wereld redden bedoel ik uit de Poel van ellende waarin deze zich bevindt. Waar Liefde werkt, daar heerst Vrede.
Als helderzienden reageerden deze kinderen. Die man praat in zichzelf, hij wordt behoorlijk kinds. Maar zijn boodschap is duidelijk, de arme stakker gelooft wel heel sterk dat wij in staat zijn de Vlam der Liefde, het symbool van Verwachting, wereldwijd te verspreiden. Kom laten wij beginnen, wij mogen zijn Verwachtingen niet teleurstellen.
De kinderen verspreidden zich, de oude man knapte zienderogen op. Even sloeg de twijfel nog toe. Een knaapje was achtergebleven, hij keek wat treurig. Wat is er, vroeg de oude man. Een metalen stemmetje klonk hem tegemoet (het bleek een robotpubertje te zijn): ik word niet geaccepteerd in mijn groep, ik ben met een verkeerd merk moeren en bouten in elkaar gezet, en dat valt slecht bij mijn studiegenootjes. En men denkt dat er ook nog een schroefje bij mij los zit, ik begrijp er niets van, want ik ben nog wel mantelzorger van mijn ongelukkige buurmeisje.
Daar waar volwassenen falen en het totaal laten afweten, zal het duidelijk zijn dat je kinderen niet plompverloren het wereldtoneel op kan sturen. Ze zullen op kleinere schaal moeten beginnen om onze hooggespannen verwachtingen waar te kunnen maken. Wat is hiervoor het meest geschikt? Juist de school. Daar moet een gezonde basis voor levensverwachtingen gebouwd worden. Er is daar veel werk aan de winkel. Er worden kinderen niet geaccepteerd omdat zij te dik zijn, te mager, andere eetgewoontes hebben, een andere huidskleur, verkeerde schoenen of T-shirt dragen of een ander geloof belijden.
Misschien duurt het weer 100 jaar, maar ook dan zal er een oud mannetje zijn die vol verwachting met kinderen in gesprek zal raken. Met kinderen moet je toch wat kunnen bereiken en aan de basis van verwachtingen goede pijlers bevestigen. Hij zal er zijn, ze zijn taai die oudjes. Een positief besluit. Verwachtingen moeten gepromoot worden.
Er zijn vergaande plannen in ontwikkeling om ergens in het centrum des lands te komen tot een Sociaal Maatschappelijk Museum. De bedoeling hiervan is om verloren gegane of zoekgeraakte verworvenheden uit het nabije verleden in herinnering te houden, zonder daarbij te vervallen in misplaatste nostalgie. Men denkt hierbij bv aan afgedankte schatten zoals fatsoen, integriteit. Het Mijn en Dijn-besef, respect voor de ander, voor huisartsen, eerbied voor het leven en vele andere zaken die ons ontglipt zijn. Men probeert er duidelijk te maken dat eens het recht bestond om ziek te worden in het weekend, en buiten kantooruren toch medische hulp te krijgen.
Men tracht in dit museum t.z.t. ook de paniek te visualiseren die zich meester maakt van Petrus bij de Hemelpoort en Lucifer bij de Helle-ingang, ontstaan door de toenemende stroom kandidaten die ver voor de hen berekende tijd naar binnen willen; zij hadden helaas de op aarde telefonisch gestelde diagnose niet overleefd. Met Speciale effecten zal dit zeker mogelijk zijn.
Mijn Verwachting is bijzonder groot.”
A.J. Laan
28 november 2017