de redactie

17 oktober 2021

Ons inloophuis – Een bijdrage van een trouwe vrijwilliger

16 oktober 2021

LS,

Ik zal ongeveer 13 jaar geweest zijn, in ieder geval nog geen 14, toen ik tegen mijn wil in tot vrijwilliger werd gebombardeerd. Buurvrouw had zieken in huis en was niet in staat haar 2 kinderen (4 en 6 jaar) naar school te brengen. Na een klein overleg met mijn moeder werd besloten dat ik dat wel even kon doen voordat ik zelf naar school moest, het was dezelfde kant op en slechts een paar honderd meter verder. 
Volgens moeder was ik daar niets te beroerd voor en ik was de pineut. Ik zag echter al snel hoe blij buurvrouw was met deze oplossing en dat gaf mij een tevreden gevoel. Ik geloof dat door deze gebeurtenis bij mij het vrijwilligerszaad tot ontkiemen is gekomen, ik heb er mijn gehele leven prettig bij gevoeld.

Een tiental jaren geleden sloot de OLV-kerk haar deuren tegelijk met nog enige anderen. In de OLV was ik inloop-vrijwilliger tijdens het koffie-uurtje van de Open Kerk, dat was dus voorbij. Het starten van De Bron was een uitvloeisel van deze ontwikkeling, vanaf het begin ben ik vrijwilliger geweest in De Bron. De tijd van de OLV-kerk bracht mij twee limericks (dichtvorm van 5 regels, AABBA vorm) die hier onder volgen:
Een parochiaan kerkend aan De Weer
Faalde doorlopend ja elke keer
Ik ben verloren, zei hij, dat staat vast
Ik jaag de Heer steeds op de kast
Maar die vergaf hem telkens weer

Een architect in zijn vak heel sterk
Het creëren van kathedralen was zijn werk
Een mooie kapel, een statige Dom
Hij draaide zijn hand er niet voor om
Maar toch de toekomst is de Open Kerk

LS: Naast de datum begin ik traditiegetrouw mijn artikeltjes altijd met de letters LS, dit staat voor Lectori Salutem, Den Lezers Heil. Het is een groet aan de lezer tot wie men het woord richt en getuigd van respect. Tegenwoordig echter als ik die twee letters neerschrijf voel ik mij als in een spagaatsituatie. De snel veranderende ideeën over sociale omgangsvormen, al of niet terecht, zorgen ervoor dat meningen en handelingen al snel verkeerd worden uitgelegd en geïnterpreteerd. Veel wat voorheen normaal was, een hand op een schouder, een bemoedigend woord of glimlach wordt al snel vertaald in een vorm van ongewenste intimidatie. De groet aan de Lezer, LS, wordt vertaald in Lieve Schat en doet de schrijver belanden in een Lastige Situatie die hij zeker niet bedoeld heeft. Voorlopig bied ik deze situatie nog het hoofd en houd mij nog vast aan het LS,
Lectori Salutem, Den Lezer Heil.

In de tsunami van inloophuizen en koffiemomenten etc. in Poelenburg en elders speelt De Bron een bescheiden rol die zij graag uitgebreider zou willen zien. De vrijwilligers staan er klaar voor, al mogen er wel enkele bij komen. Iedereen is welkom, wij kijken niet naar kleur of afkomst, iedereen is gelijk. Wij kijken naar de mens en werken niet met hokjes, maar in hartjes. De Bron biedt naast de koffie inloop ook naailessen voor dames die bv zelf eens een mooi kleedje willen maken of de gehele kunst onder de knie willen krijgen. Uiteraard willen wij de taalcursussen niet vergeten. Taal is een machtig wapen, als men die goed beheerst heeft men een streepje voor. Wat is het toch mooi als Nederlands een vreemde taal voor je is, en je toch onmiddellijk begrijpt en het verschil ziet tussen bv Verspringen en Ver Springen, tussen Minister en Mini ster of Reserveringen en Reserve ringen. En wat dacht je van: Abe Lenstra is een veteraan, hij eet vaak vlees met vet er aan en trekt tijdens de wedstrijd van zijn schoen de veter aan.
Ook is het fijn als men tijdens een gesprek meteen de figuurlijke betekenis begrijpt als er wordt gezegd: De kogel is door de kerk, of Keulen en Aken zijn ook niet op een dag gebouwd, het bijltje erbij neergegooid, de lier in de wilgen gehangen en in de bezemwagen gestapt.
En een verkeerd of onnadenkend liefdeloos woord kan diepe wonden slaan, een respectvol hartelijk woord kan wonderen verrichten, iemand uit de put halen en zijn leven een positieve wending geven.

Poelenburg is een kleurrijke wijk. Bestaat uit tien tallen nationaliteiten met even veel verschillende culturen. Elke cultuur heeft zijn eigen schoonheid en schatten. Kennismaking hiermee heeft mijn leven verrijkt en zinvoller gemaakt. Ontledend kan men de Poelenburgse samenleving zien als een schitterende regenboog, maar dat heeft ook zijn gevaren. Ook een pauw in bloei (als hij zijn veren gespreid heeft) is het kwetsbaarst. Wanneer ik de regenboog bekijk denk ik altijd aan roggebrood en biefstuk. Via het ongelukkig geschreven woord –Roggbiv- onthoud ik de kleuren van dit fenomeen: rood, oranje, groen, geel, blauw, indigo en violet. De twee vlakke streepjes markeren het gebied van de onzichtbare straling, Infrarood en Ultraviolet. De regenboog staat altijd tegenover de zon (180 graden), staat de zon hoog dan is de regenboog laag, en andersom. De regenboog is een totale cirkel en eindigt niet bij de horizon, dus geen potten met goud aan zijn uiteinden, want die zijn er niet. De activiteiten van zo’n kleurrijke wijk als Poelenburg manifesteren zich vaak als een prachtige regenboog, echt schitterend, dat maakt een wijk waar je graag wilt wonen, maar ook het gevaar loert waar ik hierboven op wees. Door dat kleurrijke bestaat de kans dat sommigen denken dat hun kleur het belangrijkst is, beter dan anderen. Laten wij ervoor zorgen dat dat niet gebeurt.
Elke kleur, elk mens is gelijk, ervaar dat in De Bron, DE KOFFIE STAAT KLAAR.
.
Een hartelijke groet van
een vrijwilliger van De Bron

16 oktober 2021

de redactie

29 augustus 2020

28 augustus 2020

IK KIJK UIT NAAR EEN ECHTE KENNISMAKING MET U!

Het is een bijzondere tijd. Voor u als vrijwilliger nu De Bron corona-proof weer opengaat na een paar maanden gesloten te zijn geweest. Voor de deelnemers die de activiteiten gemist hebben. Voor het bestuur dat de afgelopen periode veel extra werk op zich heeft genomen. En voor mij als nieuwe coördinator. Voor ons allen wordt dit een (door)start in een nieuwe situatie waar we samen onze weg in zullen moeten vinden.

Daarom hoop ik dat we elkaar snel in De Bron kunnen treffen. Normaal gesproken zou ik u de hand schudden en zeggen “prettig kennis te maken’. Vanwege corona stel ik mij nu alvast digitaal aan u voor:

Mijn naam is Annemarie van Nieuwamerongen. Ik ben 38 jaar, getrouwd en heb twee zoontjes (van 4 en 2 jaar). Ik ben opgegroeid in Veenendaal. Na een tijdje op Curaçao gewoond en gewerkt te hebben, ben ik in Rotterdam-Zuid gaan wonen. Daar werkte ik als welzijnswerker ruim vijf jaar in wijken die vergelijkbaar zijn met Poelenburg.

Vanwege de liefde ben ik naar Zaandam verhuisd, woonde ik dichtbij De Bron en werkte ik voor het Landelijk Samenwerkingsverband voor Actieve vrijwilligers. Vanuit die functie kwam ik ook regelmatig in Poelenburg.

Inmiddels ben ik twee avonden in de week te vinden op het stadhuis omdat ik sinds 2014 in de gemeenteraad zit. Een leuke en verantwoordelijke parttime functie waarbij ik veel beleidsmatig met zorg en welzijn bezig ben. Nu mijn kinderen wat groter worden, mis ik steeds meer het werken in de wijk en het contact met actieve vrijwilligers zoals u. Dat was de reden waarom ik solliciteerde en ik ga daarom graag samen met u, het bestuur en de deelnemers aan de slag in, voor én met de wijk.

Ik zou het fijn vinden om een persoonlijk gesprek met u te voeren om te horen wat u als vrijwilliger graag wilt, wat er goed gaat, wat er beter kan en hoe ik u daarbij kan helpen. Kortom: ik kijk uit naar een echte kennismaking met u!

Met vriendelijke groet,

Annemarie van Nieuwamerongen
06 – 1031 9163

28 augustus 2020

de redactie

1 maart 2020

1 maart 2020

JE LEERT VEEL IN DE BRON

In het najaar van 2018 mocht ik Marleen opvolgen als coördinator van inloophuis de Bron. Bij het voorstellen aan diverse groepen in de Bron zei ik steevast: ‘ik heb veel zin om veel van jullie te leren’. De Zaanse cultuur was mij vreemd en ik had nog nooit in een multiculturele wijk gewoond of gewerkt. De diversiteit aan mensen, verhalen, culturen maakten mij enthousiast en leergierig. En geleerd heb ik.
Ik heb geleerd van de interreligieuze gesprekken die we hebben gevoerd. Ik leerde nieuwe woorden als ‘insha‘lah, bismillah, ahamdulillah, en ze gaven een verdieping aan mijn eigen spiritualiteit.
Ik leerde van de gesprekken met de bezoekers van de inloopuren. De dagelijkse dingen, persoonlijk leed en geluk, maar ook de politiek en wereldproblematiek werden besproken. Voor alles was een plek, en iedere keer gingen we samen de uitdaging aan om elkaar te verstaan.
Ik leerde van de ouderen die ik sprak en waar ik mee samenwerkte. Oud worden is niet voor watjes. Middenin het leven blijven staan, in een veranderende wereld, een veranderend lichaam, ga er maar aanstaan! Wat een levenservaring, wijsheid en plezier kwam ik tegen.
Ik leerde van de diverse vrouwengroepen in de Bron. Vrouwen uit zoveel verschillende landen met zoveel ervaringen. De dappere strijd om voor zichzelf en gezin een veilige en goede plek te creëren. Ik hoorde van trauma’s uit het verleden of het heden. En door dat heen: hoop, liefde, geloof, wijsheid, humor, levenskunst.
Ik leerde nadenken over Poelenburg met de denktank van de Bron. Het belang van ondersteunen van zelforganisatie in deze wijk. Niet nadenken over een ‘doelgroep’, maar actief bezig zijn met samen-leven en samen verantwoordelijkheid nemen voor elkaar en jezelf. De dialoog op blijven zoeken.
Ik leerde denken over de Bron als inloophuis. Wat mij aanspreekt is om te denken over het inloophuis als gemeenschap, community. Niet een plek met vrijwilligers en deelnemers, gevers en ontvangers, maar een plek waar je een groep vormt. Soms tijdelijk, soms voor langere tijd met elkaar optrekt, en ieder op zijn eigen manier een plek en taak heeft in het geheel. Een gemeenschap waar ook ik een tijdje in mee mocht draaien en mijn plekje mocht vinden. Ik ben dankbaar voor alle verbindingen die ontstonden en alle mooie mensen die ik mocht leren kennen. Ik wens de Bron en alle vrijwilligers, bezoekers en betrokkenen alle goeds toe in de komende tijd. Dat het de veilige en warme plek mag blijven die het is.

Lieve groet,

Joke

1 maart 2020

de redactie

7 november 2019

Initiatief waarin portretten van Poelenburgers worden gedeeld. Om de verhalen en mensen uit de wijk te leren kennen. Vandaag: Ebru, de trotse eigenaar van Ebru’s hairstudio!  –  Joke

7 november 2019


POELENBURGERS IN BEELD – EBRU

Ik heb mezelf echt moeten bewijzen. In 2015 opende ik mijn zaak in Poelenburg en ik merkte dat er veel verkeerde dingen over mij werden gedacht. Een vrouw alleen die een zaak opent? Hoe kan dat? Hoe komt ze aan dat geld? Ik werd van allerlei dingen beschuldigd. Maar ik heb doorgezet. Ik heb deze gedachten uit de hoofden van de mensen kunnen verwijderen door te laten zien wat ik doe. Ik ben een hardwerkende vrouw, die door jarenlang te sparen dit voor elkaar heeft kunnen krijgen.
Ik ben opgegroeid in Amersfoort en heb een diploma handel en administratie. Ik heb op allerlei plekken gewerkt. Uiteindelijk werkte ik in een tandartspraktijk, waar een strenge vrouw werkte. Ik moest alle klusjes opknappen, zoals buiten de bladeren verwijderen. Toen ik daar zat tussen de bladeren dacht ik bij mezelf: ‘Ebru, dit ben je niet.”
Ik ben gestopt met mijn werk en ben in Amsterdam stage gaan lopen bij verschillende kappers. Voor €35 per dag stagevergoeding heb ik alles geleerd wat ik moest leren. Ook volg ik elk jaar cursussen om mijn aanbod te vergroten. Door het netwerk dat ik had opgebouwd leerde ik dat ik in Poelenburg betaalbaar een zaak zou kunnen openen.

De meeste mensen komen hier ook om hun stress kwijt te raken. Iedere vrouw die hier komt, nodig ik als een vriendin naar binnen. En dat voelen ze. Ze weten dat als ze iets vertellen, dat het hier blijft. En alleen bij mij. Zo heb ik het hier opgebouwd. Ik hoor vaak terug: “Ebru, je hebt me echt geholpen. Door met jou te praten ben ik weer een stapje verder gekomen.” De vrouwen uit deze wijk hebben dat nodig. Turkse vrouwen, Irakese, Iraanse, ik kan ze goed begrijpen. Ze komen uit een gezin wat lijkt op het gezin waar ik vandaan kom. Je wordt gesloten opgevoed. En ik vraag ze: vertel eens, hoe gaat het? Dan hoor ik van hun problemen. Er word hier heel wat gehuild. Ik probeer te helpen en te wijzen op het positieve. Dat er altijd reden is om God dankbaar te zijn.

In de derde maand dat ik in Poelenburg werkte kwam er een klant binnen die vroeg: ‘heb je iets gezien?’ De straat was afgesloten en overal stond politie. Er was iemand neergeschoten. Ik dacht: dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik leerde dat in Poelenburg alles kan gebeuren. Ik besefte dat het ook onveilig kan zijn voor een vrouw alleen in een winkel. Ik besloot gewoon me op mijn eigen werk te blijven concentreren en me er niets van aan te trekken. Ik heb wel een camera opgehangen. En ik bid naar God. God beschermt mij. Er zijn momenten dat ik even bang ben. Dan doe ik de deur wel eens even op slot. Maar ik doe ‘m ook altijd weer open.

Ik heb zelf van jongs af aan heel veel meegemaakt. En dat heeft me sterker gemaakt. Ik weet altijd: er zijn ergere dingen. Ik heb bewezen dat ik met de kracht in mijn eigen hart alles kan. Je moet niet vechten met mensen, maar met jezelf. Als ik fouten maak of iets ergs meemaak, dan huil ik eerst een keer. Maar dan denk ik: ‘wat ga ik hier uit leren?’ En zo wordt ik steeds sterker.

Foto: Marieke Sloep
Tekst: Joke Drewes-Pleijsier
Initiatief: inloophuis De Bron

7 november 2019

de redactie

8 oktober 2019

Ons inloophuis – Een bijdrage van een trouwe bezoeker

8 oktober 2019

EEN TROUWE BEZOEKER

Een eenvoudig gesprek, Een troostend woord, Een warme daad, Een schouderklopje, Een mooi gedicht, Een ogenblikje in gedachten en jezelf zijn en genieten van alles wat je innerlijk raakt en indruk op je maakt, en dit alles gelardeerd met een kopje koffie of thee met al of niet een schepje suiker. Velen weten het al waar ik het over heb, maar nog lang niet iedereen.

Inloophuis ‘De Bron’ is het onderwerp, een onderkomen in ‘Poelenburg’ in een onopvallende rijtjeswoning, van de Lobeliusstraat. Iedereen is welkom, maar dan ook iedereen. Zin in een praatje, trek in een bakje koffie, het verdrijven van een stukje eenzaamheid en op zoek naar gezelligheid, wij staan voor u klaar. Wij denken niet in hokjes maar in hartjes, dus iedereen is welkom.

Je ontmoet er vertellers (praters), mensen die pratend geboren zijn en daar nooit mee gestopt zijn. Je ontmoet er luisteraars. Ik zelf ben meer een luisteraar dan een prater, maar beiden hebben elkaar nodig. Een goede prater begint niets zonder luisteraars en andersom. Alleen luisteren wordt een zwijgzame boel. Goed luisteren heb ik tot een kunst verheven en ben er rijker en completer door geworden.

In De Bron wordt men regelmatig geconfronteerd met tientallen culturen, allemaal afwijkend van de cultuur waarin je zelf bent opgegroeid. Poelenburg is een smeltkroes van nationaliteiten van rassen en de vele verschillende culturen komen als een tsunami op je af. Zo ook in De Bron, die uiteraard een afspiegeling is van de wijk.

Goed luisteren komt hier tot zijn volste recht, uiteraard hoef je het niet overal mee eens te zijn, maar in elke cultuur kom je pareltjes van schoonheid, van liefde en van menselijkheid tegen en die het leven waardevol maken. De pareltjes te ontdekken en mijn cultureel bewustzijn te vergroten is mijn doel, ik ben er rijker door geworden en hopelijk ook een beter mens, al besef ik heel goed dat ik het niveau van volmaaktheid nog niet heb bereikt.

Naast het inloopgebeuren op Dinsdag en Donderdag tussen 10.00 en 12.00 uur heeft De Bron nog andere activiteiten, oa taalcursussen, naaicursussen, reïmmigratiegesprekken, formulieren invullen, filosofische gesprekken etc etc, voor ieder wat wils.

Welkom, welkom, welkom in De Bron, Licht of donker, Blond of zwart haar, maakt niet uit. Voor de Bron geldt maar één kleur, nl de mens.

Een trouwe bezoeker

8 oktober 2019

de redactie

1 oktober 2019

Initiatief waarin portretten van Poelenburgers worden gedeeld. Om de verhalen en mensen uit de wijk te leren kennen. Vandaag stellen we u voor aan Henk*!  –  Joke

1 oktober 2019

POELENBURGERS IN BEELD – HENK*

Gewapend met een rode roos en zijn blauwe ogen, weet de 75-jarige Poelenburger Henk zo’n 15 jaar geleden indruk te maken op zijn Janna. Hij is niet de enige die gereageerd heeft op haar advertentie in de krant, maar wel de enige met een roos. Het begin van een hele fijne latrelatie. Ze houden ervan om er samen met de auto op uit te trekken. Zo hebben ze ritten gemaakt naar Kroatie, Tsjechie, Polen en Oostenrijk. Prachtige herinneringen zijn daar geboren, waarvan hij foto’s laat zien op het kleine schermpje van zijn telefoon.
Afgelopen winter, op eerste kerstdag, heeft Henk totaal onverwachts afscheid moeten nemen van zijn grote liefde. Ze heeft die dag nog een rollade gebraden en stoofpeertjes gemaakt, maar ’s avonds blijkt ze overleden.
Henk is totaal uit het veld geslagen en weet niet meer wat hij moet. Gebroken neemt hij contact op met zijn huisarts en vraagt om hulp. Hij beseft zich goed dat het belangrijk is om onder de mensen te blijven. Hij raapt zichzelf bij elkaar en gaat op zoek naar buurtinitiatieven waar hij nieuwe mensen kan ontmoeten. In de Noorderkerk, de Paaskerk, buurthuis 1=samen en in De Bron komt hij wekelijks. Sjoelen, eten, koffiedrinken, een praatje maken, alles om contact te hebben met mensen uit de buurt en zijn verhaal kwijt te kunnen. “Het is goed dat ik dit nog een beetje heb, anders loop je met je ziel onder je arm”. Het weekend vindt Henk het ergst dan mist hij Janna het meest. “Zaterdag is er niks en dat is dan klote, dan zit je alleen thuis.”

In juni ging Henk mee met een singlesreis. Niet dat hij er zoveel zin in had, maar hij wist dat ook dat hem goed zou doen. Ook let hij goed op zijn gezondheid. Hij maakt graag wandelingen en let goed op zijn voeding. Bij de Turkse groenteboer op de hoek haalt hij zijn aardbeien en op de markt de rest van zijn fruit. Appels voor de longen, ananas voor het hart en aardbeien eet hij om de ouderdom tegen te gaan. Hij beseft dat het verdriet nooit weg zal gaan, maar dat het met de tijd wel beter zal worden. Hij wil goed voor zichzelf zorgen. Hij laat een lied horen; die Engel, van Lytse Hille. Het lied laat hem niet meer los na het overlijden van Janna. Hij sloeg er nooit zoveel acht op, maar zij wilde hem er al een tijdje iets mee duidelijk maken. De tekst spreekt voor zich en laat iets zien van de liefde die ze deelden:

Zo draagt de liefde zijn eigen geheim
Maar de tijd zal ’t leren, hoelang dat zal zijn
Je hoopt voor eeuwig, zonder pijn en verdriet
Maar een antwoord, die krijg je niet’
t Is de wil van ’t leven dat ergens bestond
’t Werd aan mij gegeven toen ik jou vond
‘k Had in mijn dromen een engel gezien
Zij was zo bijzonder en mooi bovendien
Maar de mooiste dromen zijn meestal bedrog
Toch bestaan er wonderen nog
Want deze engel, ja dat was jij
Bij het ontwaken lig jij betoverd naast mij
Ik ontsnap in dromen, ook nooit meer op reis
‘k Vond bij jou mijn paradijs

* Naam gefingeerd
Beeld: Marieke Sloep
Tekst: Joke Drewes-Pleijsier
Initiatief: inloophuis De Bron

1 oktober 2019

de redactie

3 september 2019

Nieuw initiatief waarin portretten van Poelenburgers worden gedeeld. Om de verhalen en mensen uit de wijk te leren kennen. We starten met Wafa, die zo dapper is om haar verhaal te delen!  –  Joke

3 september 2019

POELENBURGERS IN BEELD – WAFA

Ongeveer 5 jaar geleden viel er een bom uit een vliegtuig dat recht over het huis van Wafa vloog. Scherven van de bom raakten haar 24-jarige zoon in zijn buik. Ze woonden in Idlib, Syrië, vlakbij Turkije. Het was, en is, daar oorlog. Het bom-ongeluk is het begin van haar vlucht, met haar man en 5 kinderen, die zou eindigen in Nederland.
Ze durfden hem niet naar een ziekenhuis in Syrië te brengen, uit angst dat hij afgepakt zou worden, dus ze vluchtten naar Turkije. Haar zoon bleef daar 5 maanden lang, waarin hij twee operaties onderging. Het had niet veel gescheeld of hij was overleden. Ze zijn daar in totaal nog twee jaar gebleven voordat ze in Ter Apel terecht kwamen. Zij, haar man en kinderen missen Syrië enorm. Het was er voor de oorlog prachtig. Ze waren gelukkig en hadden alles wat ze wensten. Alles wat van Syrië is overgebleven, zijn wat kledingstukken en herinneringen. Het gemis van het land en het leven dat ze had is groot. Vooral mist ze haar familieleden die achter zijn gebleven in Syrië.
Toch hebben ze hier hun leven opgebouwd. Ondanks het gemis zijn ze hier tevreden, ze voelen zich veilig en zijn met open armen ontvangen. De kinderen gaan hier naar school of studeren en hebben nieuwe vrienden en vriendinnen gekregen. Haar motivatie om de taal te leren was groot en ze startte na twee maanden al met school om de taal te leren.
Wafa woont met veel plezier in Poelenburg. Ze vertelt dat er veel verschillende nationaliteiten in de wijk wonen; mensen van onder andere Indiase, Afghaanse, Somalische, Turkse, Arabische, Syrische en Nederlandse afkomst. Iedereen kan goed met elkaar opschieten en dat iedereen een andere nationaliteit heeft maakt het juist prettig. De mensen in Poelenburg zijn aardig. Als ze wat nodig heeft of gewoon even met iemand wil praten, kan dat.
Het was even wennen dat in Nederland alles via afspraken gaat, waar het in Syrië heel normaal is om bij elkaar binnen te lopen. Hier is het leven gehaaster en zijn mensen meer op zichzelf. Wat dat betreft kunnen Nederlanders misschien iets leren van de Syrische cultuur. In de wijk heeft Wafa veel contacten gelegd en vriendinnen gemaakt. De meeste mensen heeft ze leren kennen via De Bron, waarvan ze gehoord had via de taalschool. Een inloophuis waar mensen welkom zijn voor gezelligheid en een bakje koffie, en verschillende activiteiten zoals een vrouwengroep. Het heeft haar geholpen om de taal nog beter te begrijpen en te spreken. Voorheen kwam ze hier drie dagen per week, nu nog één. Ze leidt in de Bron haar eigen naaigroepje; ze zitten samen gezellig achter een naaimachine en maken mooie kledingstukken.
Naast deze activiteit zit ze op yoga met andere vrouwen die ze bij De Bron heeft leren kennen. ‘’Er zijn hier zoveel mogelijkheden’’, geeft Wafa aan; ‘’Poelenburg is mooi, ik wil hier niet weg!’’

Beeld: Marieke Sloep
Tekst: Joke Drewes-Pleijsier
Initiatief: inloophuis De Bron

3 september 2019

de redactie

31 oktober 2018

dialoogtafel – weblog door Joke

31 oktober 2018

INTERRELIGIEUZE MAALTIJD

Tijdens de interreligieuze maaltijd ga je in gesprek met mensen met andere religies of levensovertuigingen. Elke maaltijd heeft een thema, van waaruit we geloofsverhalen met elkaar delen. Informatie over de eerstvolgende bijeenkomst en je aanmelden kan via het mailadres te vinden bij contact.

Joke Drewes-Pleijsier

31 oktober 2018

de redactie

9 oktober 2018

We hebben afscheid genomen van coördinator Marleen Kramer. Zij heeft de volgende blog geschreven waarin ze terugkijkt op de jaren dat ze zich heeft ingezet voor inloophuis de Bron.  –  Joke Drewes-Pleijsier

24 september 2018

DE BETEKENIS VAN INLOOPHUIS DE BRON

De wijk Poelenburg is een veelkleurige wijk in Zaandam. Bewoners met diverse culturele en religieuze achtergronden, zeer uiteenlopende opleidingsniveaus en werkkringen, zoekend naar werk of zonder werk, levend in een gezinssituatie of alleenstaand. Sociale thema’s in deze wijk waar men bewust oog en oor voor probeert te hebben, zijn bijvoorbeeld armoede en eenzaamheid. Al met al, uitdagend werk, soms moeilijk, maar zeker een verrijkende ervaring. Zo heb ik het ervaren, in de afgelopen 5 jaar dat ik als coördinator van Inloophuis De Bron actief betrokken mocht zijn in deze wijk. Soms moeilijk, want het langdurig opbouwen van een relatie valt niet altijd mee. Iets wat opgebouwd is, kan zo maar, door de complexiteit van problemen, wegvallen. De uitdaging zit hem in het langdurig ‘wortelen’ in de wijk. Voor mij als coördinator, maar ook voor ons als organisatie. En met ons ook de andere organisaties in de wijk.

De afgelopen 5 jaren waren zeer rijk door de vele ontmoetingen. Ik denk terug aan zoveel mensen die ik eenmalig, regelmatig of heel vaak heb ontmoet.
In een terugblik werd mij het volgende verteld over de betekenis van De Bron voor hen.

Deelnemers van de inloopochtend:

“Ik voel hier vrede en begrip. Er is ruimte om mijn eigen mening te geven, om gehoord te worden en om betrokkenheid te tonen. Elkaar kunnen vertrouwen is een groot goed.”

“Door dialoog verrijk je elkaar.”

“Ik heb hier mensen leren kennen, mensen van de kerk en mensen uit de wijk. Dat is heel belangrijk”.

“Door De Bron ben ik uit een isolement gehaald. Er worden goede gesprekken gevoerd zonder dat een oplossing nodig is. Belangrijk is om interesse te tonen en open te blijven voor anderen”.

“Het is heel gezellig. Ik leer hier mijn Nederlandse taal te verbeteren. De goede gesprekken zijn belangrijk.”

“Eigenlijk is samenleven heel eenvoudig als je respect hebt voor elkaar”.

“Eerst leerde ik de Nederlandse taal in De Bron nadat ik vanuit Syrië in Zaandam terecht ben gekomen. Ik leerde hier gaandeweg vriendinnen kennen. En nu heb ik, ook via De Bron, werk gevonden!”

Deelnemer dialoog bijeenkomst:

“Door dialoog leer je elkaar kennen. Vanuit de traditie is er veel herkenning. Het vraagt tijd en geduld om vertrouwen te laten groeien. De Bron is zo een belangrijke plek.”

“Ik ben Nederlander, moslim, rijkere inwoner… met andere woorden, we hebben allemaal onze eigen rol. Door dialoog gesprekken overbrug je de verschillen”.

Van vrijwilligers:

“Ik ervaar het als heel positief om voor De bron vrijwilligerswerk te mogen doen. De Bron is een fijne plek.”

“De warmte en de verbondenheid van De Bron vind ik nergens anders in de wijk.”

“Ik vind het mooi om mensen te leren kennen. Ik ben er voor anderen en hoop dat ze zich veilig voelen. Ik zie het als een ketting en iedereen is een schakel.”.

Uit het groepsgesprek:

“Ik leerde opkomen voor mezelf.“

“De groep maakt me sterk”.

Tot zover de uitspraken opgetekend uit de mond van gasten en vrijwilligers.

De Bron is van betekenis voor de mensen die er komen en zo ook als een vaste plek in de wijk. Kleinschalig, kwetsbaar en krachtig tegelijk.

Ik vond het een mooie plek om voor te werken. Ik trek verder naar een andere werkplek en bewaar warme herinneringen aan al deze ontmoetingen.

Marleen Kramer

24 september 2018

de redactie

12 juni 2018

Inspiratie – weblog door Marleen

12 juni 2018

Inloophuis De Bron – als een parel in de wijk Poelenburg!

De wijkmanager van Poelenburg noemt Inloophuis De Bron één van de parels van de wijk. Een gewoon woonhuis, gewoon en tegelijk bijzonder. Mensen met diverse achtergronden ontmoeten elkaar, niet voor de hand liggende verbindingen worden gelegd. Voor een werkelijk samenleven met elkaar is dat van groot belang. En voor ieder mens is de ontmoeting met een ander van groot belang en ook nog eens verrijkend, als dit een ontmoeting is met een andere ‘wereld’.

Vandaag spraken we hierover in het overleg van het TEAM WIJ. Inloophuis De Bron is kleinschalig, maar juist doordat het klein, huiselijk is, voelen gasten zich hier veilig, voelen we ons gezien en gehoord! Ieder mens heeft hieraan behoefte. Teveel mensen in de wijk zijn als een oestertje, ze openen zich soms even en sluiten dan weer snel. Teveel mensen op zichzelf, teveel eenzaamheid.

Tussen al die oestertjes is daar dus dat pareltje…Inloophuis De Bron! En dat willen we behouden, zeiden de deelneemsters van het TEAM WIJ. Ook nadat de coördinator haar vertrek heeft aangekondigd. Een coördinator is belangrijk als verbindende schakel, maar wij willen dat dit huis blijft en daar zullen we ons voor inzetten! Zo werd er gezegd.

Als een parel tussen veel oestertjes…. als een verbindende schakel in aparte werelden, als een luisterend oor en als een plek voor ontmoeting waar je mag zijn wie je bent!

Marleen Kramer

12 juni 2018

de redactie

16 januari 2018

Nieuwjaarsboodschap – weblog door Marleen

16 januari 2018

Een nieuw jaar ligt voor ons – nieuwe kansen! Over dit thema spreken we op 30 januari tijdens het Maal met een verhaal.

Nieuwe kansen… waarop hopen we?
Tijdens de laatste dialoogavond (15 januari j.l.) spraken we tijdens de opening over de dagelijkse groet van moslims : Salaam Alleikum! Ik wens je vrede! In de Nederlandse taal kennen we dit niet. De Vredeswens klinkt vooral tijdens kerkdiensten.
Toch, wanneer de groet van harte gemeend is, is dat wel wat er zo enorm nodig is in onze wereld veraf en ook dichtbij.

Vrede.

Voor jou persoonlijk, een innerlijke vrede.

En vrede voor de wereld, voor onze samenleving, voor ons Inloophuis.

Een nieuw jaar… nieuwe kansen om te werken aan vrede!

Dat wens ik u/jou en de samenleving/wereld toe!

Laten we beginnen. Iedere dag opnieuw!

Marleen Kramer

16 januari 2018

de redactie

28 november 2017

Een bijdrage van dhr. Anton Laan

28 november

Maal met een verhaal,thema “Verwachting!”

“Vol verwachting klopt ons hart. Het is weer zover.

Verwachtingen, in dit verband leek het mij een eenvoudige opgave. Een cadeautje van de Goede Sint, een zak snoep in de hand en het kind is tevreden. Zijn verwachtingen zijn vervuld, althans zijn kinderhand is gauw gevuld, maar ook weer snel leeg. Het leek mij een makkie om daarover te schrijven, maar nee! Er zijn ook veel andere verwachtingen die dieper gaan en het leven betreffen, ons geluk, onze toekomst.
Het bleek toch moeilijker te zijn dan ik dacht. Ik heb er dan ook denk ik een puinhoop van gemaakt. Ik verwacht dan ook dat U er niet veel van verwachten kan. Afijn, we wachten af. U kunt altijd nog weglopen. Kinderen hebben de toekomst, zij hebben nog een lang leven voor de boeg. Zij zijn vol verwachting wat of dit tranendal, dat wij aarde noemen, voor hen in petto zal hebben.

Verwachting, de grote concurrent hiervan is de teleurstelling. Gelukkig staat Verwachting niet alleen in deze strijd. Zij wordt ondersteund door vier machtige pijlers, nl Vertrouwen, Geloof, Hoop en Liefde. Verwachtingen en het vervullen hiervan kan lang duren, soms is het een kwestie van een lange adem.
Kinderen kijken vol vertrouwen en verwachting naar alles wat hen omringt, zelfs naar ons volwassenen, die hen zo vaak teleurstellen. Zij hebben het vermogen en de souplesse om er een betere wereld van te maken. Die opdracht zal zwaar zijn, want zij moeten verder bouwen op de puinhopen die wij ouderen hebben nagelaten, wij zijn slechte rentmeesters geweest van de aarde.
De eeuwige hoop echter van de volwassenen dat kinderen daarin kunnen slagen, moge blijken uit het volgende verhaal over verwachtingen opgediept uit mijn familiekroniek. Het is een lange adem-geschiedenis, want de veel belovende kinderen worden ook volwassenen. Toch is het een positief verhaal want zij zullen uiteindelijk slagen waarin wij ouderen bij talloze herhalingen hebben gefaald.

Goede verwachtingen
Enige honderden jaren geleden liep er een oude afgeleefde man door de West-Friese dreven. Hij had een leven vol ellende, oorlogen, radbraken en vierendelen achter de rug, zijn hoop, zijn verwachtingen, zijn vele malen de kop ingedrukt. Tijdens zijn moeizame wandeling kwam hij een groepje zingende kinderen tegen. Ondanks alles begonnen zijn ogen te stralen van vreugde en van nieuwe verwachtingen. En hij mompelde nauwelijks hoorbaar: nu geloof ik weer dat alles beter zal worden. Jullie zijn de nieuwe toekomst. De kinderen zeiden verbaasd tot elkaar die oude man gelooft echt dat wij de wereld kunnen verbeteren, laten wij beginnen en zijn verwachtingen niet beschamen.

Honderd jaar later liep er opnieuw een grijsaard over Gods wegen. Een leven vol ellende, strijd en vluchtelingenkampen met zich meedragend. Ook hij ontmoette op zijn weg een groep spelende kinderen. Voor hij van ellende in elkaar zakte stamelde hij nog: Kinderen, ik geloof dat het nu beter zal worden. Mijn vertrouwen, mijn verwachting groeit, stel mij niet teleur. Het is niet meer voor mij, het is jullie toekomst.
Ook deze kinderen zeiden tot elkaar. Hij gelooft het niet alleen, hij hoopt het ook dat wij er iets aan kunnen doen, laat ons actie ondernemen en zijn verwachtingen waarmaken.

Weer een eeuw later, wij schrijven nu 2017, loopt er regelmatig een wat oudere heer door Poelenburg, op zoek naar een Bron waar hij wat bij kan komen. Hij kijkt zorgelijk en loopt uiterst voorzichtig, want op elke hoek ligt er een vuilnisbelt en glasscherven zijn niet denkbeeldig. Hij is een generatiegenoot van Anne Frank, ja dat Joodse meisje waarnaar onze Oosterburen heel fijngevoelig een treinstel gaan noemen, en waar niemand nog fijngevoeliger vol verontwaardiging op reageert. De oudere man besefte pas 10 jaar na haar dood wat er met haar was gebeurd. Zijn verwachtingen werden op dat moment zwaar geschokt. Hij begon toen ook te begrijpen dat vele Nederlanders niet blij waren dat er nog Joden uit die Hel zijn teruggekeerd.
Hij heeft 11 september 2001 bewust meegemaakt, weliswaar op afstand, maar niet minder intens. Zijn verwachtingen op een betere wereld werden opnieuw zwaar op de proef gesteld. Toch wordt ook zijn tred wat lichter en breekt er een glimlach door als ook hij een groep kinderen tegenkomt. Er is wat veranderd, het zijn geen groepen witte kindertjes meer. Het multi-culturele is duidelijk zichtbaar, is de betere wereld nu toch begonnen. Bijna hardop mompelt hij, op jullie schouders rust een zware taak, maar ook een mooie. Ik geloof, ik hoop en verwacht dat jullie dit met veel liefde zullen klaarspelen, de wereld redden bedoel ik uit de Poel van ellende waarin deze zich bevindt. Waar Liefde werkt, daar heerst Vrede.
Als helderzienden reageerden deze kinderen. Die man praat in zichzelf, hij wordt behoorlijk kinds. Maar zijn boodschap is duidelijk, de arme stakker gelooft wel heel sterk dat wij in staat zijn de Vlam der Liefde, het symbool van Verwachting, wereldwijd te verspreiden. Kom laten wij beginnen, wij mogen zijn Verwachtingen niet teleurstellen.
De kinderen verspreidden zich, de oude man knapte zienderogen op. Even sloeg de twijfel nog toe. Een knaapje was achtergebleven, hij keek wat treurig. Wat is er, vroeg de oude man. Een metalen stemmetje klonk hem tegemoet (het bleek een robotpubertje te zijn): ik word niet geaccepteerd in mijn groep, ik ben met een verkeerd merk moeren en bouten in elkaar gezet, en dat valt slecht bij mijn studiegenootjes. En men denkt dat er ook nog een schroefje bij mij los zit, ik begrijp er niets van, want ik ben nog wel mantelzorger van mijn ongelukkige buurmeisje.

Daar waar volwassenen falen en het totaal laten afweten, zal het duidelijk zijn dat je kinderen niet plompverloren het wereldtoneel op kan sturen. Ze zullen op kleinere schaal moeten beginnen om onze hooggespannen verwachtingen waar te kunnen maken. Wat is hiervoor het meest geschikt? Juist de school. Daar moet een gezonde basis voor levensverwachtingen gebouwd worden. Er is daar veel werk aan de winkel. Er worden kinderen niet geaccepteerd omdat zij te dik zijn, te mager, andere eetgewoontes hebben, een andere huidskleur, verkeerde schoenen of T-shirt dragen of een ander geloof belijden.

Misschien duurt het weer 100 jaar, maar ook dan zal er een oud mannetje zijn die vol verwachting met kinderen in gesprek zal raken. Met kinderen moet je toch wat kunnen bereiken en aan de basis van verwachtingen goede pijlers bevestigen. Hij zal er zijn, ze zijn taai die oudjes. Een positief besluit. Verwachtingen moeten gepromoot worden.

Er zijn vergaande plannen in ontwikkeling om ergens in het centrum des lands te komen tot een Sociaal Maatschappelijk Museum. De bedoeling hiervan is om verloren gegane of zoekgeraakte verworvenheden uit het nabije verleden in herinnering te houden, zonder daarbij te vervallen in misplaatste nostalgie. Men denkt hierbij bv aan afgedankte schatten zoals fatsoen, integriteit. Het Mijn en Dijn-besef, respect voor de ander, voor huisartsen, eerbied voor het leven en vele andere zaken die ons ontglipt zijn. Men probeert er duidelijk te maken dat eens het recht bestond om ziek te worden in het weekend, en buiten kantooruren toch medische hulp te krijgen.
Men tracht in dit museum t.z.t. ook de paniek te visualiseren die zich meester maakt van Petrus bij de Hemelpoort en Lucifer bij de Helle-ingang, ontstaan door de toenemende stroom kandidaten die ver voor de hen berekende tijd naar binnen willen; zij hadden helaas de op aarde telefonisch gestelde diagnose niet overleefd. Met Speciale effecten zal dit zeker mogelijk zijn.

Mijn Verwachting is bijzonder groot.”

A.J. Laan

28 november 2017

de redactie

1 oktober 2017

Het belang van onderwijs – weblog door Marleen

15 oktober 2017

Vrouwenkracht

Tijdens een overleg over NIEUW WIJ in De Bron werkt ik geraakt door het verhaal en de ervaring van een van de deelneemsters aan dit overleg. Zij vertelde over de visie van haar vader toen zij nog jong was en in Sudan woonde. Haar vader stimuleerde haar om te studeren en een diploma te behalen. Hij zei haar toen:” een baan kun je kwijt raken, een echtgenoot kun je verliezen, maar een diploma blijft!”. En zo heeft zij kansen gekregen en aangenomen.  Nu, in Nederland, stimuleert deze krachtige vrouw andere vrouwen om onafhankelijk te zijn, om te geloven in de eigen kracht en talent! Deze vrouw is sinds kort ook actief in De Bron. Wauw, wat een vrouwenkracht heeft zij! Met dank aan haar wijze vader! Zo’n vader wens ik ook nu aan zoveel jonge vrouwen, waar ook ter wereld, toe!

Marleen Kramer

15 oktober 2017

de redactie

1 oktober 2017

Het belang van gastvrijheid – weblog door Marleen

1 oktober 2017

Houd de gastvrijheid in ere!

Tijdens een lunch in De Bron op donderdag 28 september spraken we met een aantal gasten over het thema ‘vasten, bezinning’ in onze religieuze en culturele tradities en de ervaringen daarbij in onze eigen, dagelijkse praktijk.

Zelf mocht ik ook deelnemen aan deze lunch, stapte ik even uit mijn rol als coördinator en mochten mijn persoonlijke ervaringen mee klinken. En wat mij het meest raakte was het belang van de gemeenschap en gastvrijheid die zeker in de Islamitische traditie heel belangrijk is. Het beeld van de ronde tafel waaraan je met elkaar eet, waaraan iedereen welkom mag zijn… ik vind het prachtig en warm, een uitdaging in mijn eigen leven.

Gastvrijheid is een waarde die we ook in het inloophuis hoog willen houden. “Welkom, goed dat je er bent!” zeggen we vaak.

Het lijkt eenvoudig… maar dat is het vaak niet. Mensen van onze eigen groep welkom heten, dat doen we graag. Ons kent ons! Maar kunnen we dat ook als de ander uit een andere groep komt, als de ander een andere overtuiging heeft, andere gewoonten en/of opvattingen heeft, er anders uit ziet, niet zo fris ruikt omdat hij dakloos is…. Dan kan gastvrijheid een opgave zijn.

Gastvrijheid vraagt respect van de ander, zonder respect blijft de deur voor een gast gesloten, zo weet ik uit ervaring. Voor mij is het gastvrij leven een grondhouding. Gastvrij zijn naar anderen, ook degene die niet vanzelfsprekend in mijn WIJ-groep thuis is. Gast vrij zijn naar mijn naaste, maar ook naar mijzelf. Kan ik het uithouden met mijzelf, met de mooie maar ook minder mooie kanten.  Voor mij is de uitdaging voor een gastvrij leven mooi verwoord in de volgende tekst (uit de Bijbel) “Houd de onderlinge liefde in stand en houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen.”

Het gesprek, een dialoog gesprek waarin je met belangstelling naar de ander luistert en ook graag je eigen verhaal mag vertellen, is van groot belang voor een gastvrije houding.

Dat is wat er gebeurde op deze donderdag tijdens de lunch in Inloophuis De Bron. Hoe verrijkend, ik werd er blij van!

Marleen Kramer

1 oktober 2017